Последни моменти на Михајловиќ: Дури тогаш престана да се бори…

Аријана Михајловиќ, сопругата на Синиша Михајловиќ, зборуваше за последните моменти на познатиот српски фудбалер и тренер.

Синиша долго време се бореше со леукемијата, но не успеа да победи над опасната болест. Вака Аријана ја „отвори душата“ за „Калчомеркато“.

„Последните месеци, лекарите веќе рекоа сè: Синиша нема да успее да преживее. Јас го знаев тоа. Но, немав храброст да му кажам. Разговарав само со нашите пет деца. Со никого друг. Дури ни со мојата мајка.

Заедно одлучивме да не му ја кажеме вистината. Не сакавме да му ја одземеме онаа слабостка надеж која го држеше врзан за животот. А потоа… тој никогаш не не праша ништо. Не сакаше да знае, не сакаше да се предаде.

Продолжи да се бори до крај, бидејќи беше човек кој никогаш не ја прифаќаше зборот ‘крај’. Недела пред да нè напушти, ми рече:

‘Јас сум среќен. Ве имам вас. Сакам да остарам со своите деца… сакам многу внуци.’

Чувствував како да умирам. Му одговорив со скршен насмев:

‘Па љубов, веќе имаме една внука. Зар не си среќен?’

А тој, со таа светлина во очите што ја видов илјада пати:

‘Сакам многу. Сакам полна маса.’

Сон. Еден од оние што никогаш нема да ги види. А тоа најмногу боли. На денот кога одлета, сите бевме со него.

Нашите деца беа во соседната соба. Постоеше покрај мене и неговата мајка, братот со сопругата, неговиот најдобар пријател, мајка ми.

Кога почувствував дека дишењето му се менува, разбрав дека времето е тука. Ги повикав децата.

Се собравме околу него, во молк. Го држев за рака. Го гледав како сè уште се бори, со сè потешко и подалечно дишење.

И тогаш, со срце во парчиња, деликатно му шепнав:

‘Оди љубов, не грижи се. Јас ќе се грижам за децата.’

Само тогаш пушти. Тогаш престана да се бори. До тој момент, никој немаше храброст да заплаче.

Како и солзите да имаа страв да се разделат од него.“

Фото: Принтскрин