Сo браќата преживеа на улица, сега донесе медал во Атина после 16 години: Јанис е херој на Грција, а започна од дното

Јанис Адетокумпо оствари историски успех – го освои првиот медал со репрезентацијата на Грција. НБА ѕвездата и неговиот национален тим ја победија Финска во борбата за трето место на Евробаскетот, а токму овој медал беше тоа што му недостасуваше на еден од најдобрите центри на светот. Малку е познато како изгледаше патот на човекот кој не беше единствената радост и грижа на своите родители, бидејќи покрај себе имаше и четворица браќа. Беше далеку од тоа дека било лесно и безгрижно, но се чини дека суровото детство го изгради во фигура каква што е сега.

Адетокумпо ја освои НБА лигата во 2021, стана МВП на финалето тогаш, а успехот што го забележа со Милвоки беше само шлаг на тортата по две МВП признанија (2019 и 2020). Сега веќе стандарден учесник на Ол-старот, отиде чекор понатаму и со Грција стигна до бронзен медал на Евробаскетот, што воедно е првиот медал што тој го освои со својот национален тим. Сите мораа да видат колку му е важно, а ако тоа не го забележаа на теренот, тогаш статистиката јасно им кажа – во борбата за трето место Јанис постигна 30 поени и собра 17 скокови.

„Многу сум среќен за тимот, за нашата нација. После 16 години го остваривме овој успех. Од првиот ден на подготовките работевме еден за друг, се обидувавме со Слукас, селекторот Спанулис, капитенот Папаниколау… Не заслуживме медалја, туку се изборивме за неа, ништо во животот не сте заслужиле. Сите во тимот и во стручниот штаб дадовме сè за овие два месеца. Долго го чекавме ова и чувствуваме олеснување сега кога успеавме”, рече после натпреварот двојниот МВП на НБА лигата.

На семејството на НБА ѕвездата не му беше лесно и пред раѓањето на Јанис. Сè започна во 1991 кога Чарлс и Вероника, родителите на центарот на Милвоки, по потекло од Нигерија, тогаш се роди Фенсис кого родителите го оставија на своите родители на чување. Една година подоцна во светот дојде Танасис, а потоа во 1994 и Јанис. Потоа семејството Адекумпо доби уште двајца синови – Костас и Алексис.

Првата задача на семејството беше на децата да им доделат грчки имиња за да бидат полесно прифатени во новата средина. Живееја во приградски дел на Атина, Сеполија, на место населено претежно со Афроамериканци. Патот што го следеа беше сличен на оној што го имаа и другите бегалци, продаваа стока на пазарите и плажите. Со оглед на политиката на земјата и статусот што го имаше ова семејство, не можеме да зборуваме за луксуз, семејството често немаше пари за греење, а легалниот престој или државјанството беа речиси невозможна мисија.