Колумна: Докторот Раул и нацијата гладна за успех!

Пред неколку месеци во Келн ја одбрани својата докторска дисертација. Докторираше на присобраната ѕвездена „скупина“ од најракометната земја на светот, денес сите знаат дека си најдобриот, а ние сме горди што до таму стигна со македонското знаме на градите.

Во корпоративниот свет во кој што живееме богатиот го купува својот џелат и ние тука ништо не можеме. Дури и генијалците не можат да останат имуни на петродоларите од Катар, тоа го видовме и летово кога еден Бразилец летна од Барса дирекно на врвот на Ајфеловата кула.

Македонија до пред неколку месеци не знаеше дека има генијалец дома. Во Раул гледавме како на млад тренер дојден од Ваљадолид и како најголем квалитет му го препишувавме тоа што зборува македонски. Импресионирани бевме од чичкото со наочарите кој кај нас дојде со многу трофеи во џеб и за нас беше ракометен Бог. Него му дадовме и пасош, овој другиот ни даде виза за ракометна елита.

Да не ме разберете погрешно, Червар и заслужува да биде ставен на пиедестал (оти таму секогаш има место не само за еден). Тоа што Борко сега мава директно во хепар е лична работа, а омразата и желбата за одмазда го засенуваат рациото. Червар направи многу за нас и придонесе во развојот на ракометот во сите сегменти, тоа е аксиом!

Единственото нешто со што се согласувам со Борко е што ни направи услуга кога замина во Хрватска, така направи место за човекот кој беше логичен избор и негова замена.

Нашата репрезентација во тој момент беше сита, а нема ништо полошо од спортист со полн стомак кој не е гладен за нови победи и способен да гризе. После Полска завладеа апатија, а ние ризикувавме да не направиме значаен успех со најдобриот колектив кој оваа нација го имала во било кој спорт.

Тоа е првото и најважно што го направи Раул, го врати ентузијазмот и тоа тивко, без помпа и без спектакуларни пресконференции. Оти можеш да бидеш тактички гениј, ама џабе ти е ако немаш лавови на терен, а Раул ги има. Квалитетот на Кире (играч каков што се раѓа еднаш на 100 години), искуството на Миркуловски, полетноста на Манасков и Ѓорѓиевски, дрскоста на Талески и Кузмановски и Столе на кого никој ништо не му може.

Сега сите со право се надеваме на полуфинале и срамежливо мислиме на медал. Но, овој пат ако тоа се случи нема да биде чудо или „леле што направивме“, бидејќи сега знаеме што имаме и колку вредиме.

Само да не послужи среќа, а среќата не е ништо друго туку работа, ја добива тој што се труди и верува во неа.

П.С. Македонија пак ќе ти салутира Команданте, вака или онака…

Пишува: Петар Кузманоски